خــوابــ آلـوــدگی



چشم انتظار بودن و منتظر ماندن و چشم انتظار بودن و منتظر ماندن و نباشد هیچ اتمامی بر اینها و این یکسره زل زدن ها. تمام اشکال مدرن این روز های تنهایی. شاعرانگی در سکوت، سخنرانی برای دیوار ها. نخ به نخ، پاکت به پاکت، به مخدر مورد علاقه ات هم حتا برای پریدن از این برهه؟ برای از یاد بردنش شاید و هنوز مانده است بسیار از روز های نفرت انگیزی ک محکوم به شب کردنیم، بی هدف و خالی از هر اراده ای. مسیری سر راست گذرنده از بیهودگی، روزمرگی؟ اشکال مختلفی دارد ولی می دانی. و این هم سخت ترش می کند برایم حتا، ک تمام اینها را می دانی. اهمیتی ندارد، و من نه به راستی آن چشم انتظار عاشق دلم، خیره از پنجره ی تکرار به مسیر آمدنت ک شاید بیایی؟ نه من صرفا عادت کرده ام. عادت کرده ام به آنکه برایت منتظر باشم و برایم فکر به فردای بعد از آمدنت، از این ابدیت تنهایی شاید وحشت انگیز تر هم باشد.



تو همیشه تو یه گوشه از فکرمی. شبا وقتی چشمامو میبندم و همه جا تاریک میشه و تنها میمونم، فقط با افکار و خاطراتم. تو اونجایی. همیشه تو یه گوشه از نگاهم، وقتایی ک دارم تو آیینه خودمو نگاه می کنم تو انگار، توی چشمامی، تو یه حالتی از نگاهم. مث عینک؟ ک دنیا رو جور دیگه ای نشونم میده. مث یه ابر، ک بالای سرم حرکت می کنه و باعث میشه نور خورشید رنگ دیگه ای داشته باشه. تو توی گوشامی. صدات رو می شنوم وقتی همه جا ساکته. تو درست اونجایی، تو لحظه هایی ک با خودم تنها شدم یا حتا وقتایی ک خواب میبینم. حتا اگه خواب تو رو نبینم. انگار زندگیم خلاصه شده باشه به فکر کردن به بودنت، و فکر کردن به هیچوقت نبودنت. در حالی ک تو همینجایی همین جایی ک انگار، خیلی دوره ازم.



بیا برات تعریفش کنم، می دونم ک دوست داری بشنوی. یا حداقل تا اونجایی ک می دونم نسبت به دونستن خواب هام کنجکاو بودی. این یکی، خیلی کوتاه بود و ساده و تقریبا هر چیزی ک فهمیدم بعد بیداری بود. خیلی کوتاه، جلوی آیینه وایساده بودم. با ریخت و قیافه ی الانم، ک تو ندیدی. جلوی آیینه وایساده بودم و داشتم از خودم عکس می گرفتم؟ نمی دونم، مطمئنم ک عکس گرفتم ولی عکس تو، توی گوشیم بود. توی آیینه، یه جور کجی وایساده بودم، با حالت عجیب غریب البته نه برای خودم، همیشه اینجوری وایمیستم ولی خب، من اینجوری وایمیستم. و توام تو عکس، مث من وایساده بودی. حالتت با من هیچ فرقی نداشت، و حتا فرم انگشتات ک باهاش گوشیتو گرفته بودی. مث من بود. از خود تو آیینه ت عکس گرفته بودی و انگار من خیلی اتفاقی عکست رو جایی دیده باشم و داشتم بهت می گفتم ک چقدر جالبه ک تو ام یه عکس انداختی، مث من، همون طور ک من توی عکسم. و برای توام جالب بود. از این اتفاق لبخند زده بودم، و تو ام مث من داشتی لبخند می زدی. عکست انگار متحرک بود. دقیقا مث منِ توی آیینه، حرکت می کردی. وقتی بیدار شدم، فهمیدم ک فقط داشتم توی آیینه خودمو می دیدم و می خواستم از خودم عکس بندازم، ولی توی گوشی این تو بودی ک جلو آیینه وایساده بودی نه من. آیینه داشت نشون می داد ک من اونجا وایساده بودم، ولی توی گوشی این تو بودی ک اونجا وایساده بودی. تو در واقع خود من بودی و انگار، همیشه بوده باشی.



شرح داستان نا امید کننده ی از سر گذرانده شده و فراموش شده ای ک گاها، تنها در ساعت های خلوتی به ذهن مریض و ناکارامدان طلوع می کند و شعاع تاریکش بر روشنایی ادراک می تابد. لحظه های کوتاهی بیش طول نمی کشد ک خود را، درونِ تاریک ترین اتاق، در تنها ترین لحظه ی ممکن پیدا کنی بعد آن. یک اتفاق ناگریز تکراری ـست ک بسیار بدان آشناییم. و هیچ تلاشی برای دوری ز آن نیست، یک جور هایی رفیقیم. می دانی. یک طوری توی آن لحظه ها انگار، بیش از همیشه خود می شویم و شخصا بر لبان من یک لبخند زشت و عریض می رود، ک یک جور دهان کجی به این دنیای بیهوده می شود. ک دگر انگار، برایم اهمیت نداشته باشد هیچ و تماما آنچه بر خط فکری ـم می گذرد را بر معنای این جهان دیکته خواهم کرد و خالق می شوم و ساده بر اجزای این جهان، قضاوت می کنم. در ساعت هایی شوم، منطبق بر ضعیف ترین حالتِ انسانی ـمان، در تاریکی خواب و جهالتِ شب به گرد هم می آییم و فکر می کنیم ک بیداریم؟ و در ساعت کوتاه شدن سایه ی اجسام، قدرت از چشمانمان بیرون می رود. تکرارِ روزمرگی می کنیم و ضعیف می شویم. ترحم بر انگیز است نجوا کردن. اگر خواسته ای داری.



ناگهان خود را پیدا کنی، در معمولی ترین جایی ک شاید باید باشی ولی، انگار عجیب شده باشد این "بودن". و چیزی از اعماقِ متعفن درونی ک از آن نفرت داری، فشار می آورد و انگار می خواهی چیزی را بالا بیاوری؟ دیوار ها نزدیک تر شده اند و آن رنگِ زرد چندش آور، از همیشه زرد تر شده است و نفست تنگ می شود. ساعت رویِ دیوار، چ بد می نوازد. دقت کردی؟ می شنوی و سرت چقدر گیج می رود و فکر می کنی ک چ عجیب است، ایستادن. برای ساعت ها، ماه ها؟ و ناگاه لحظه ای، و فقط انگار برای ثانیه ای به خود آمده باشی و بفهمی ک حتا، به یاد نداری چگونه اینجا رسیدن را. و هیچ، در سر نداری عاقبتِ این ایستادن را. و دیوار ها نزدیک تر می شوند، هوا سنگین تر و نور زردِ بد رنگِ چراغ، مریضت می کند و انگار ساعت، ثانیه وار توی سرت پتک می کوبد و آهنگ نفرت انگیزش جادویت می کند و چیزی را به یاد می آوری. ک بعد آن، بی تفاوت به در، به دیوار ها و باکی نباشد دگر از برای ایستادن، حتا سالها را.



یادته در مورد پوچ بودن زندگی و وم وجود داشتن یه چیزی برای معنی دادن بهش بحث می کردیم؟ یه چیزی ک کافی باشه، و اونقدر بزرگ ک بتونی چشمتو روی این گودال مکنده ک انگار داره کم کم تو رو می کشونه تو چاه نیستی، ببنده. یا حداقل پر از این احساس بشی ک بیهوده زندگی نکردی. یه چی در حد و اندازه عشق، انگار جواب این سواله. ولی به نظرم، خود عشق این خلع رو پر نمی کنه فقط می تونه تو رو وادار کنه ک انگار، خودتو به یکی دیگه واگذار کنی؟ انگار خودتو به معشوقت بفروشی. انگار ک بپرستیش. عشق فقط باعث میشه این حرکت غیر منطقی، این معبودی ک در حد خودته و چیزی بیشتر از تو نیست، کافی و نجات دهنده به نظر برسه. متوجه منظورم میشی؟


 حالا فکر کن. طرف مقابلت، الهه ت، نجات دهنده ت. خودش تا کمر تو اون حفره پوچی کشیده شده. فکر کن تو برای فرار از این بی معنی بودن، به کسی متوسل شده باشی ک براش هیچ معنی ای نداشته باشی. و نه حتا خودش برای خودش. و عاشق شدن اسون نیست، و ارتقا دادنش در حد یه الهه سخت تر حتا. توی این شرایط، تو انگار تو دنیایی ک دائم هر روز با زبون تمام ادراک داره بت می فهمونه ک بودنت فاقد معنیه، ک صرفا شاید خوداگاهی ت یه توهم بوده باشه، یا یه تصادف داری خدایی رو می پرستی ک اونم مثل همون زندگی، برات هیچ اهمیتی قائل نیست. وقتی اینجوری می شه انگار، از دو جا رونده شدی. انگار از چاله در بیای و به چاه افتاده باشی. حالا این وضعیت رو چطور می شه جمع کرد. :دی ک شاید، از فشار این حجم بیهودگی ای ک داره سرت میاد، برگشتن به بیهودگی چاله اول حکم بهشت رو داشته باشه. اما نمی تونی نمی تونی فراموش کنی ک چطور، توسط کسی ک تمام وجودت رو دستش سپردی، تنها گذاشته شدی. نمی شه فراموشش کرد. نمیشه نجات پیدا کرد از این موضوع.


سوار بر باد رفته ای آنقدر دور ک دیگر هیچ، نجوای آهسته و غمناکی شنیده نمی شود. انگار ک، به دنبالت چشم توی یک دنیای تماما تاریک بچرخانم. هیچ چیز نیست، و اثری. هیچ نیست و رد پای اندکی ک سابق پیدا کردنشان می شد اما حال؟ همه ی رو به اتمام رفتن هایی ک دم می زدیم تمامِ این سالها، تمامِ گریه کردن ها و فریاد هایی ک می زدیم توی این کلمات و می ترسیدیم، شاید و دقیقا از امروز. از امروزی ک به سرمان آمد و انگار، تمام "به پایان رسیدن" هایی ک حس می کردیم، واقعی شده باشد. ترسناک است. عمق گودالی ک بدان سقوط کردیم. ترسناک است این سکوت، دور و برمان انگار، غیر از درکِ این "هیچ" هیچ چیز نیست. حتا خودمان. از ما تنها ادراک محدودی مانده است ک بفهمیم ک "هیچ چیز نیست". بیا و بر این کلمات نگاهی بینداز. برایم معنی ـشان کن، چ می بینی؟ توی این درجا زدن هایم، به زور. ک نمی دانم حتا، روحِ آزادِ بی احساست، هنوز مشتاق این کلمات اند، یا نه. ک شاید دگر تماما بریده باشی، یا ک از سر عادت و ارواح وار اینجا، هنوز به دورم پرسه میزنی.



مسخره تر از آنچه ک پیمودیم، آینده ی تباهی ـست ک بدان دل می بندیم. ک ساده تر باشد، خانه ای چ بسا بسیار دور، از این زندگی و نقاب هامان را برداریم، ک خود باشیم. و برای کشاندن این تن خسته و صورت خیس و اخم های بی اتماممان، نیازی نباشد برای پاسخ به سئوال های این هم خون های مهربان اجباری. باید ک گاهی شمرد ترک های دیوار را، از روی دیوانگی. اتاق کوچکی باشد برای قدم زدن های تکراری، برای پرورش فکری زیبا درون ذهن و بسط دادنش تو دنیایی ساده و انتزاعی، و سرشار از خوشبختی شدن. این لبخند های پر معنا، توی تنهایی. و بعد بنشینی و فرو بریزد بارانِ سیاه حقیقت این دنیای اجباری. تمام آن پیرامونِ خلوتی ک میخواستی. درست آن هنگام ک گریزی از زندگی تحمیل شده بر تو نیست و نمی خواهی، چرخ دنده شدن را. تنها، گوشه ای باشد ک بی صدا "بودن" کنی. ولی نمی شود اینطور، همان گونه ک همه می دانیم.


در سالواره تمام این اتفاقات تکراری. گذر روز ها و دوباره آمدنشان، یلدا (؟)، نوروز و تولد ها، سالواره تمام دفعاتی ک همدیگر را ول کردیم. تنها خواستم توی آرشیو بی اهمیت این بلاگ بگویم ک لبخند به لب باید زد. به تصویری ک هر روز توی آینه پیر تر خواهد شد. به ترک های جدید کنار چشم ها، به باقی ماندن چین ها، روی پیشانی. به آنکه نفس کشیدن سنگین می شود. هشدار های روی پاکت های سیگار به واقعیت قدم می گذارد. به آنکه اجباری نیست برای توقف چیزی، ک تنها میزان خواستن تو بر اتمام تمام این چیز ها، آن خط پایانِ دلپذیری ک از تو و جوانی ـت خیلی دور به نظر می رسید را نزدیک تر آورده. و دگر اجباری نیست، برای توقف چیزی. برای فکر کردن به قرص خوردن؟ به افقی یا عمودی با تیغ خط کشیدن روی دست. یا جاهای دیگری از بدن، به دور از دیده شدنِ چشم هایِ نامحرم. به بی اهمیت بودنِ آنکه اوه، امروز نسبت به دیروز یک کپی کمرنگ تر شده ام. و من هیچگاه، آن ستاره ی روشنی ک توی دنیایت فکر می کرده ام نبوده ام. توی دنیایی ک می خواستم، آن کسی ک می خواستم، توی چشم هایت باشم.



آره. هنوزم همه چیز غم انگیزه. هرچقدر خودت رو گول بزنی و سرت رو گرم کنی، مشغول چیزایی ک دوس داری بشی و امیالت رو تامین کنی. توی اون نقطه از شب ک ساعت هاش متفاوته ولی خب، اومدنش حتمیه به خودت میای و احساسش می کنی. حفره ی بزرگی ک انگار، تو نقطه ثقل وجودت داری. احساسش می کنی و ساکت می شی. و دیگه هیچ کاری نیست ک انجام بدی، همه چیزای خوب و گرم دنیا محو می شه. چقدر کوچیک و سرگردون. می دونی از چی حرف می زنم. احساسش می کنی، هر روز. ک داره تمام وجودت رو درون خودش می کشه و هیچ گریزی نیست. داری احساس می کنی فرو رفتن رو، و اون پایین هیچ چیز نیست. فقط تاریکی ـه، و سیاهی. و رنگی تاریک تر از حقیقتِ بیهودگی و بی معنی بودنت نیست. و در نهایت، اینکه از این حقیقت هیچ راه فراری نیست. و این موضوع، تمایل به سنگ بودن. تمایل به پس زدن آگاهی از بی معنی بودن. ک ای کاش، از اول سنگ بودم.



گوشم نمی شنوتت. چشمم نمی بینتت. دستانم لمس نمی کنندننتت. به تمثیل، در آسمانی آبی و خالی، پر از هیچ، پر از اتم های نادیدنی. به تمثیل، توی هفت آسمان، مقصد اشاره انگشتانِ دعا گویان، منبع وصل قدرت پیشگویان. به تمثیل چ خدایی می کنی. همان مثل او، نا دیدنی. همان مثل او هستی ولی نا شنیدنی. و باورت کرده ایم، می پرستیمت. به درون خواب ها سر می کشی و وهم می شوی ولی. ولی توی بیداری هامان، بعد از ساعت ها اشک ریختن و صدا کردن هامان، همانقدر نا امید کننده ک خالق مرا می کرد و تو مرا کردی. آن بالا، سر جایت روی حق نشستی. ک به حق کردی، هر آنچه می کردی :دی :)))))))))) :دی


ایستادن برای ساعت ها، سالها. ایستادن حتا بعد از تو، برای هیچ. فقط چشم بودن. ایستادن برای ایستادن. بی هدف، بی دلیل. نه حتا در انتظار رستگاری از توی آغوشت‌ ساکن شدن و چشم بستن و بعد لبخند زدن؟ ماه ها ایستادن و حتا از یاد بردن عطر تنت. چ زیباست خیالت و ایستادن، توی آخرین نقطه با هم بودن. ماندن، درخت شدن و خشکیدن. چون ک بعد آن میلی نبود؟ یا ک توان، ک از بین رفتند تمام مقصد ها. ایستادن درست، از بعد از سقوط به اعماق این تهوع. ک نباشد نفسی از برای قدمی به پس و پیش. ک نباشد فرقی از برای من و سنگ و این زمین. ایستادن ک چون باور نکردی، ک مرا علتی غیرت نیست. حال به جز ایستادن و این تکرار، مرا دگر هیچ میلی نیست.




گوشم نمی شنوتت. چشمم نمی بینتت. دستانم لمس نمی کنندننتت (!) به تمثیل، در آسمانی آبی و خالی، پر از هیچ، پر از اتم های نادیدنی. به تمثیل، توی هفت آسمان، مقصد اشاره انگشتانِ دعا گویان، منبع وصل قدرت پیشگویان. به تمثیل چ خدایی می کنی. همان مثل او، نادیدنی. همان مثل او هستی ولی ناشنیدنی. و باورت کرده ایم، می پرستیمت. به درون خواب ها سرک می کشی و وهم می شوی ولی ولی توی بیداری هامان، بعد از ساعت ها اشک ریختن و صدا کردن هامان، همانقدر ناامید کننده ک خالق مرا می کرد و تو مرا کردی. چ مسیح وار خاموش، مصلوب به تیر های موهومی خاطراتم بسته ای. موهایت در میان وزش بی تفات باد تکان می خورد و جاذبه هیکلت را آویزان کرده است. و حرام کرده است بر من خواب را، صدای بال کرکس ها. همان ها ک خودت خلقشان کردی. ای الهه مغلوب زمینی م، ک رفته ای به همان دورترین نقطه ممکن، سر جایت. جایی ک نشسته ای به حق، و کرده ای مرا و گوشه چشمت هم نیست. برای من هنوز هم میان این روز ها و قبل، هیچ فرقی نیست.





ایستادن برای ساعت ها، سالها. ایستادن حتا بعد از تو، برای هیچ. فقط چشم بودن. ایستادن برای ایستادن. بی هدف، بی دلیل. نه حتا در انتظار رستگاری از توی آغوشت‌ ساکن شدن و چشم بستن و بعد لبخند زدن؟ ماه ها ایستادن و حتا از یاد بردن عطر تنت. چ زیباست خیالت و ایستادن، توی آخرین نقطه با هم بودن. ماندن، درخت شدن و خشکیدن. چون ک بعد آن میلی نبود؟ یا ک توان، ک از بین رفتند تمام مقصد ها. ایستادن درست، از بعد از سقوط به اعماق این تهوع. ک نباشد نفسی از برای قدمی به پس و پیش. ک نباشد فرقی از برای من و سنگ و این زمین. ایستادن ک چون باور نکردی، ک مرا علتی غیرت نیست. حال به جز ایستادن و این تکرار، دگر مرا هیچ میلی نیست.



بیا برات تعریفش کنم، می دونم ک دوست داری بشنوی. یا حداقل تا اونجایی ک می دونم نسبت به دونستن خواب هام کنجکاو بودی. این یکی، خیلی کوتاه بود و ساده و تقریبا هر چیزی ک فهمیدم بعد بیداری بود. خیلی کوتاه، جلوی آیینه وایساده بودم. با ریخت و قیافه ی الانم، ک تو ندیدی. جلوی آیینه وایساده بودم و داشتم از خودم عکس می گرفتم؟ نمی دونم، مطمئنم ک عکس گرفتم ولی عکس تو، توی گوشیم بود. توی آیینه، یه جور کجی وایساده بودم، با حالت عجیب غریب البته نه برای خودم، همیشه اینجوری وایمیستم ولی خب، من اینجوری وایمیستم. و توام تو عکس، مث من وایساده بودی. حالتت با من هیچ فرقی نداشت، و حتا فرم انگشتات ک باهاش گوشیتو گرفته بودی. مث من بود. از خود تو آیینه ت عکس گرفته بودی و انگار من خیلی اتفاقی عکست رو جایی دیده باشم و داشتم بهت می گفتم ک چقدر جالبه ک تو ام یه عکس انداختی، مث من، همون طور ک من توی عکسم. و برای توام جالب بود. از این اتفاق لبخند زده بودم، و تو ام مث من داشتی لبخند می زدی. عکست انگار متحرک بود. دقیقا مث منِ توی آیینه، حرکت می کردی. وقتی بیدار شدم، فهمیدم ک فقط داشتم توی آیینه خودمو می دیدم و می خواستم از خودم عکس بندازم، ولی توی گوشی این تو بودی ک جلو آیینه وایساده بودی نه من. آیینه داشت نشون می داد ک من اونجا وایساده بودم، ولی توی گوشی این تو بودی ک اونجا وایساده بودی. تو در واقع خود من بودی و انگار، همیشه بوده باشی.



از خودم بیشتر بود.
برام دیدن وضع اینجا سخته. 
حالا ک هیچ علتی نداره، پس وقتش نشده پاکش کنم؟

دگر 
گونی

وقتش شده حسین
وقتش نشده حسین
سالهاس ک از وقتش گذشته حسین
چ اهمیتی داره؟ چ اهمیتی دارم
شاید وقتش شده. به هر حال خیلی وقت نیست ک خودمونو نشون دادیم؟
من نه مثل توام، و تو نه مثل من
برای موندن، برای برگشتن

بابت تصمیم به وبلاگ نویسی تبریک می گم. ولی متاسفانه برغم تلاش های مکرر، بلاگفا اصلا اجازه نمی ده براتون نظر ارسال کنم. تحت عناوینی مثل "امکان ثبت نظر تبلیغاتی نیست." و امثال اینها، جلوی ارسال نظرم رو می گیره. آیدی م رو براتون پایین می ذارم، لطفا بهم پیغام بدید.

@Always_Wrong

خالی از زیبایی، خالی از هیچ حماسه ای. روی لبه ی تیغِ فراموشیِ این دنیا، صاحبِ معمولی ترینِ قصه ها، رایج ترینِ صورت ها من را نمی بینی، من نه نامرئی ـم و نه دست نیافتنی، نه روی بلند ترینِ قله ها خانه دارم و نه ساکنِ خالی ترینِ صحراها. من تنها، در کنار میلیون ها دانه شنِ دیگر، در یک شباهتِ بی اهمیت به وفور یافت می شوم و تو مرا نخواهی دید چراکه از من به تکرار زیاد است. توی تمامِ تاریخ من های بی شماری زیسته اند و تنها حال، غبار ـند. و تو همچون زمردِ درونِ سنگ، کمیاب و ارزشمند چشم های زیادی به خود خیره داری و زیبایی ـت دنیای دورت را تحت یک منحنی به خود جذب می کند و تحت یک تصادمِ بی اتمام همچون جسمی ثقیل، یا ک خورشید وار توی تاریکی های شب درخشنده ای. ای الهه ای ک پیش تر می پرستیدمت و حال حتا اسمم را هم فراموش کرده ای. بدان ک از پس زدن دریا به ساحل طولانیِ زوال نشسته ام ولی باز، برای لحظه ای کوتاه حتا برای بوییدنت، تمامِ آن طوفان های آشنای قدیمی را دگر بار می توانم

 


خیلی دوری ازم، نه؟ فکر نمی کنم هیچ ایده ای داشته باشی. این تویی ک پشتش به منه، توی افق نگاهت نیستم قاعدتا. چطور می خوای بفهمی چقدر ازم دوری وقتی حتا نگاهم نمی کنی؟ ولی من دارم می بینمت، اندازه یه نقطه شدی تو اون دور دورا، ولی هنوز هستی. غم انگیزه نه؟ فکر نمی کنم بدونی از چی حرف می زنم. وقتی نفس هات به صفحه چوبی تابوتِ جلوی صورتت می خوره و بر می گرده، دنیا برات همینقدر کوچیکه. وقتی زودتر از موعد، خودت رو دفن کرده باشی چیز زیادی نمی مونه ک بخوای برگرده. و متاسفم ک با این وجود، هدف صحبت هام می شی. ک لذت بخش می کنی نیکوتینی ک پایین می دم رو، یا خیال پردازی ـم می شی وقتی توی خون ـم یه آرامش شیمیایی هست. پاییز جدیدی داره از راه میاد تا یکم دوباره واقعی بشیم. سایه ها کش میان و وارد شب های بی خوابی می شیم. و هیچ چیز جدیدی پیش نمیاد، و این دقیقا چیزی ـه ک می خواستی.

 


هیبت ایستادنِ بلندش، از ثمر سالهای تلخِ درازش تبدیل به یک علامت سئوال شده است و در انتهای این منحنی نگاهش گرایش به زمین دارد. و صورتش در قهرِ با آفتاب و ستاره ها، و خیال پردازی هایش مرده اند. جنس آن افکاری ک از او به زمین می ریزد را، افراد کمی می دانند و زمین مثل همیشه اش مردار خوار است، و خواهان پیکرش. او در یک آمد و شد دائمی، در کشاکش افکار و خاطراتش از قله خوشبختیِ دور به قعرِ جهنم تنهایی خویش در تصادم است و خود حتا این را نمی داند. مثلِ او. اویی ک بی ربط نیست بدین سرنوشت و دور از این غوغای خاموش مرد، توی چاه فراموشیِ تاریک خویش نشسته است و بی صدا بقا می کند. گودالی ک خود آن را بیل زده است و مکان نامشخصی دارد. شاید در یکی از حفره هایِ سفیدِ ماه؟ همان دور ترین نقطه ممکن، همانطور ک به خواب دیده بوده ام. در یک تلاش بی اتمام برای دور ماندن، حتا از برای به یاد ماندن. پشت کردن، و تظاهر کردنِ به ندیدن. قدم می زنی و من به دنبالت روانم، همانطور ک به خواب دیده بوده ام.

 


من اینجام. نه اینکه کفتر جلد باشم، فقط چون جای دیه ای نیست ک برم.  و نموندم اینجا چون بلد نیستم ک برم، فقط اصلا دلم نمی خواست ک هیچوقت هیچ جایی می بودم. برای همین، نه برای برداشتن یه قدم کوچیک جدید حاضرم، و نه زیاد با این تکرار همیشگیم خوب کنار اومدم. متاسفانه زیاد برای "هیچ جایی" بودن مناسب نیستم. به ظاهر عادی و نه حتا هنجار شکنم و میلی نیست برای برخلاف جریان بازی کردن، در واقع اصلا دوست ندارم ک بازی کنم. یک جورایی متاسفم ک اینجا وجود دارم. و حالا ک وجود دارم ناخواسته، درگیر جریانات و مسیر هایی شدم ک بهم آسیب زدن، و آسیب هایی هم زدم. می خوام بدونی، خوشحالم ک اینجا نیستی. برخلاف حرفات ک می گفتی بلد نیستی کسیو حذف کنی از زندگیت، خوشحالم ک اینکارو کردی. حالا تو دنیای اون بیرون جدیدت، امیدوارم منو هیچوقت حتا برای یه لحظه هم به یاد نیاری.

 


گلِ من ک تمثیلی بود از هر آنچه ک بینمان است، مرده است و بر آن حتا گمان نمی بری. اینجا آفتاب مرده است و سایه ها بلند تر از دیوار ها شده اند و تو حتا به آن نگاه نمی کنی. مثل نقاشی، مرده و ساکن انگار تو را گوشه ای گذاشته باشندت و تو، در یک تکرارِ ابدی نگاه سردی به زمین داری و حتا پلک نمی زنی و من در کنار تو بوده ام، تمام این سالها. در حالِ سوختن، خاکستر شدن و کم شدن. ک باد مرا با خود برد، به آنکه دیگر دیده نخواهد شد. به آخرینِ غروب، به گرگ و میش های عجیب. به باران های حزن آور، به آفتاب های بی طاقت. به تمام شمارگان روز هایی ک رد شدند، به این دیوار ها ک به جایت برایم گوش شدند. به خواب هایی ک تو را در خود داشت و تمامِ آن صبح های خالی تر ازخودم. به حرکت زمین به دور خورشیدِ تخیلی، و تغییر زمان از روشنایی به تاریکی. به تمام چیز هایی ک مثلِ من، در تغییر و زوال اند و تویی ک هیچ گاه هیچ فرقی نمی کنی. سنگ می گوید ک شاید روزی من هم دیر شدم. به پایم نشستی و دیدی ک از زندگی سیر شدم.

 


از واقعیت جلو تر رفته، تو را پیش تر داشته ام برای سالها، و قرن ها حتا در رویاهایم. در کنارت زیر سقف ها و آسمان سپری کرده ام شب ها را و روز ها گذراندیم. پیر شدیم، چهره ـمان فرق کرد. این سئوال را کنار گذاشته بوده ام برای آن موقع ک بپرسم ازت، چهره ی جوانی ـم را هنوز یادت هست؟ شانزده سالگی ـمان و خجالت کشیدن هامان را یادت هست؟ یادت هست خیال پردازی می کردیم آینده را، توی تخت هامان ساعت ها بعد از نیمه شب، آن وقت هایی ک خوابمان نمی برد از رویا پردازی های شیرین طعم. و قطره اشکی می چکید از خوشیِ تصور کردن ساده ترین صحنه ها را، اولین بار دیدنت، گرفتن دستت و فکر به قدم زدن توی برف. بزرگ شدیم و اوضاع فرق کرد. سادگی ـمان از دست رفت؟ شاید هم آرزو هامان فراموش شدند، و رنگِ خیالمان تکراری شد. بی آنکه تجربه کرده باشیم هیچ از هم، به جز دوری و آرزو های اتفاق نیفتاده. و زمان مشکل را حل نکرد و خود یک مسئله شد. فاصله ها چیره شد بر ما. دلتنگی برنده شد، امید از دست رفت. ماندیم توی دنیایی ک از یکدیگر خالی بود و عادت کردیم به آن. همه چیز از دست رفت و چیزی نماند به جز یک آهِ بلند. همه چیز خاطره شد، ک تو اینطور بگویی ک دگر به "انتها" رسیده است. اما نه برای من، نه بعد از این همه وقت، چیزی عوض نشد. هنوز توی همان رویاهایم و انگار فقط، تنها کمی دستم از خواب بیرون مانده است.

 

 


رنگ بدی دارد و یک حالت افتاده روی بدنت، ک پیشتر خودِ آویزانت را آویزان تر نشان می دهد و منحنی ستونِ فقراتت را خمیده تر. لایه عجیبی ـست روی همه چیز، نه می شود از توی آیینه پاکش کرد و نه با لیف زدن های بسیار از روی پوست. می شود آنقدر خراشیدش ک قرمز شوی ولی همچنان باقی ـست، آن هنگام ک خوب می نگری حتا توی چشم هایت هم هست و با بازدم از توی ریه هایت هم بیرون می زند. و هر چه را ک لمس می کنی، انگار ک از آن خیس می شود، مثل لایه ای لباس ک معلوم نیست تو آن را پوشیده ای یا آن تو را پوشانیده است و ناخواسته می رود هر جا ک تو می روی و تاثیر می گذارد روی تمام دنیایی ک حس می کنی. زمان می شود، روی خاطراتت را می گیرد و رنگ ها را عوض می کند. کم کم، فراموش می کنی حتا بودنش را و به آن عادت می کنی، به عنوانِ واقعیتی ک انگار همیشه بوده است و این هم جزئی از تو می شود. ک همینقدر خاکستری، غبار گرفته و دستِ دوم، انگار ک چشمانت را از بدنِ مردِ مرده ای به تو داده باشند و دنیای مقابلت از آن چشم ها، منظره عجیبی دارد.

 


متاسفانه برخلاف هرآنچه بر درختِ تخیلت رویانده بودی، زندگی ـت در هیچ ریشه دوانده است و بعدِ مرگ تنها شاید سوار بر بادی. چرخ ن و بی هیچ صورتی در گردش و گذر توی ایامِ زمان، متفاوت احوال و در حال نظاره ای، لیک در یک شباهتِ بی ثمر شاید تنها تصویرِ محو و نامعلومی از یک خاطره ای. قربانیِ ادراک در جهنم شخصیِ خویش خواهی ماند و همه چیز را تب دار و غلیظ بخاطر می آوری. تاسف می خوری، می خندی و گریه می کنی. و هیچ راهی نیست برای برگرداندنِ قلب هایی ک بدان تعلق داشتی. و نیست هیچ راهی برای برگشتن به همان دنیایی ک پیش تر از آن نفرت داشتی. آن هنگام است ک تا استخوان می آموزی ابدیت را، خاک شدن، خاکستر شدن را. و دلت پر می کشد برای دگر بار حس کردنِ گرمای مهربانِ آفتاب صبحگاهی، توی یک طلوعِ مهربان ک نسیم آرام می نوازد و پرندگان شادابند. دلت برای دگر بار حس کردنِ داشتنش پر می کشد، برای احساس، برای زنده بودن تنها در آن هنگام ک مرده باشی.

 


بر من ببخش این سکوتم را. اگرچه مرده باشی یا ک زنده اما جنازه وار، افتاده در کنجِ تاریکِ دست نیافتنی ـت و بی صدا بقا می کنی و بر جهان دورت هیچ از خود اثر نمی گذاری. بر من ببخش اگر این بار بی تفاوتم. ک دنبالت نمی گردم، نامت را توی صورت آدم ها فریاد نمی زنم. ببخش اگر فکر می کنی، آن چنان با هم غریبه ایم ک دیگر تحریک نمی شوم. باید بدانی ک من پیش تر، برای شنیدنِ کوچک ترین نجوا از جانبت، از تمامِ وجود و احساسم و هر آنچه ک می شود آن را کلمه کرد، پیش تر به تو گفته بوده ام اما اثر نکرد. فرقی نکرد. سر بالا نیاوردی و نینداختی حتا نگاهِ سردی. هرچند ک قبلا گفته بودمت برایم تکان دادن کوچک ترین انگشتت هم کافی ـست. اما هیچ نکردی. حال، بعد از این بی توجهی ها، بعد از تمام در هایی ک به رویم بستی و من ماندم توی ابدیتِ مجهولِ دنیایِ دورم، گم کردم راه برگشتن را. فراموش کردم فریاد زدن هایم را، به دنبالت گشتن را. ای کاش می توانستی بفهمی، ک برایم این روز ها چگونه ای و ای کاش من هم می توانستم بفهمم، ک برایت این روز ها چگونه ام.

 

 


متاسفم. هرچند ک احتمالا این روز ها، حتا گمان نمی بری به این صحبت ها و توی دنیای متفاوتِ جدیدت، خالی از من و این فکر های غبار نشسته قدیمی، توی دالانِ تنهایی خودت نشستی و همنشینِ سکوت و افکارِ ترسناک مورد علاقتی. اما من باید بگم، ک متاسفم. برای تو؟ یا برای خودم. تعداد سالهای این تراژدیِ تلخ خیلی زود دو رقمی می شه و حالا، ک انگار با ابدیت تنهام بیشتر وقت دارم، ک فکر کنم و به یاد بیارم. حتا توی این روز ها و این جایگاه، بسیار متفاوت با وضعیتِ توام، سه چهار پنج؟ سالِ پیشِ تو. وقتی خب، می دونی. و قضیه فرق می کرد، چیزایی ک منو تو از سرگذروندیم شبیه هم نیستن. و من متاسفم هنوز، ک تنهات گذاشتم. ک پام نشستی و روز ها رو شمردی و ماه ها سال شدن، سه سال. حجمِ تنهایی ای ک تجربه کردی رو شاید این روزا می تونم بهتر درک کنم ولی، وقتی یادداشت های توی دفترچه ی پاره پوره ای ک بهم دادی رو می خونم، شوکه می شم. برام خیلی سنگینه. و به زور خودم رو متوقف کردم ک بهت پیغام ندم. این اشتباه ترین کاره؟ تو باید جوابش رو بدی، شاید دادی.
 
و فکر می کنم بالاخره با خودم به نتیجه رسیدم. به قطع و یقین، از ماحصلِ ارتباط ما و تجربیات و تاثیراتی ک برهم گذاشتیم. کنار هم گذاشتن قطعات پازل و شواهدی ک به چشم میاد. به نظرم، تحملِ این تنهایی و دوری - هرچند احتمالا بر طبق شواهد یک طرفه و تنها برای منه - سخت و طاقت فرساست، پیر کننده و خاکستری رنگه ولی به نظرم، به مراتب تبعات بی خطر تری رو نسبت به معاشرت دوباره ـت با من داره. (هنوزم انکار می کنی؟) پس شاید به درد و رنج کشیدنش، بیارزه. قربانی و نه هیچ قهرمانی؟ شاید بیشتر به جای تو، برای خودم می نویسم. ک قانع کنم خود رو، ک آماده کنم ذهنیتم رو. برای اینکه می دونم، این خطِ درازِ تنهایی ـم رو قرار نیست قیچی کنم. برای اینکه فقط یکم به خیال خودم، آسون ترش کنم. معنی دار ترش کنم. ک حداقل با اینکارم دیه باعث نشدم زندگی ـت رو بدتر کنم.
 
 
به نظرت، وقتی داریم برای آخرین بار چشم هامون رو می بندیم، به چی فکر می کنیم؟

تحت طلسمِ در و دیوار ها، تحت طلسمِ بسیار محکمِ دیوار های بتنی. پرورش یافته زیر آسمانِ آلوده ی شهر های میلیونی. قدم هایم اولین بار از بعد از یاد گرفتن به درستی برداشتنشان، نه روی چیزی واقعی ک روی ترکیبِ شیمایی کربنی رفته است و خاکِ تمیز چ بسیار از ما به دور است. ما تحتِ تاثیر نفوذ افکار آلودهِ انسان های مبتلا بدین ویروس، قانون مند شده و پرورش یافته ایم. با تمام این دیوار های بلند چند ده متریِ دور و برمان، نگاهمان از چند قدمی آنطرف تر، پیش نرفت و احساساتِ غریضی ـمان از توی جعبه های جادویی پرورش یافت. به شکلی کنترل شده، گوسفند وار حرکت می کنیم. ک می دانم انگار، کمی دیر است و من هم آلوده، به ویروسِ فراگیرِ نادیدنی، آجری میان آجر های این دیوار شده ام، هر چند ک احتمالا پی چسبناکم آنقدر ها هم مقاوم نبوده است! اما، این فاصله تا خاک واقعی را افتادن از بلندای این دیوار، مرا خواهد شکست و برای برگشتن به هر آنچه ک باید می بود، دیر است. حال، تنها می توانم بگویم ک خوشحالم، هرچند ک نه یقینا اما خوشحالم ک شاید می توانم حداقل کمی درست تر ببینم و دور و بر من هنوز، همگی خوابند.

 


از بعد از ورود بدین خطِ جدیدِ طی کردنِ روز ها، ضرباهنگ زندگی گرفته شده است و روز و شب ها انگار به سکوت رد می شوند. ثانیه ها کش نمی آیند و سریع هم رد نمی شوند. همه چیز، در معمولیِ ترینِ معمولی ها. انگار ک بر سطحِ بی حرکت اقیانوسِ بی اتمامی شناور خوابیده باشی و هیچ حرکتت ندهد. نه حتا باد، نه نهنگ های تویِ اعماق، نه ترسِ از انطباق تمام امتداد های آبی دور و برت. و دستاورد طولانی شدنِ زمان و ثبت خاطرات و تصاویر یکسان از ادراکت توی آن محیطِ تکرار شونده، آن است ک انگار فراموش کرده باشی دست و پایت را، افکار و اختیارت را انگار ک تو هم جزئی از آن همه شوی، جزئی از تمامِ قطره ها، توی مرزِ بین هوا و دریا مثل آن ها در س و خالی از اندیشه ای. انگار ک یک سنگ شده باشی، در کنار بی شمار سنگِ دیگر توی اعماقِ زمین. ک نبرد حتا هیچ ادراکی ز وجودت بویی، ک نتابد به دلِ تاریکت هیچ نوری. بی نهایت بی اهمیت، توی اعماق جهانِ انفرادی ـت باشی.

 


مقابلم بودی، اندازه چند قدم و یک دنیا دور تر. چشمانت بسته بود و می خندیدی، درون بهشتِ شیمیایی توی خیالت غرق بودی. و هیچ نمی دیدی ک نه درونِ بهشتِ آن قرص ها، ک سمت دره ای طولانی از جنس خاموشی، قد راست کرده ای و صدایم را نمی شنیدی. و برای گرفتنت، برای از خود بردنت به درد از برای بیداری، برای پس گرفتنت از "دیو انتزاعی ـت" از قلمرو انزوا تا خشم و قهر، به قدم گذاشتن روی حفره های سفیدِ ماه و آن چاله های فضایی ـت، به هر قیمتی حتا به گرانی زندگانی را بی هیچ درنگی می توانستم. اما، آن هنگام ک خیره به چشم هایم، لحظه ای برگشته از خواب ها به بیداری، آنچنان سرد خیره نگاهم کردی در خود ماندم و قدم هایم یخ زد. از سرمای آنکه چطور دستانِ تمام آن تلخی و تاریکی ها، تمام آن دیو ها و موجوداتِ مرده و هیولاهای انتزاعی ـت از مالِ من، از دستانِ من برایت، برای سپردنِ آغوشت دلپذیر تر است ک شاید، شانه های من پهنای در آغوش گرفتن کسی را در خود ندارند.

 


مقابلم بودی، اندازه چند قدم و یک دنیا دور تر. چشمانت بسته بود و می خندیدی، درون بهشتِ شیمیایی توی خیالت غرق بودی. و هیچ نمی دیدی ک نه درونِ بهشتِ آن قرص ها، ک سمت دره ای طولانی از جنس خاموشی، قد راست کرده ای و صدایم را نمی شنیدی. و برای گرفتنت، برای از خود بردنت به درد از برای بیداری، برای پس گرفتنت از "دیو انتزاعی ـت" از قلمرو انزوا تا خشم و قهر، به قدم گذاشتن روی حفره های سفیدِ ماه و آن چاله های فضایی ـت، به هر قیمتی حتا به گرانی زندگانی را بی هیچ درنگی می توانستم. اما، آن هنگام ک خیره به چشم هایم، لحظه ای برگشته از خواب ها به بیداری، آنچنان سرد خیره نگاهم کردی در خود ماندم و قدم هایم یخ زد. از سرمای آنکه چطور دستانِ تمام آن تلخی و تاریکی ها، تمام آن دیو ها و موجوداتِ مرده و هیولاهای انتزاعی ـت از مالِ من، از دستانِ من برایت، برای سپردنِ آغوشت دلپذیر تر است. ک شاید این شانه های من است، ک پهنای در آغوش گرفتن کسی را در خود ندارند.

 


از برای عقل ناقص و عدم تفکر، دیدن چیز ها و عینا تکرار کردنشان بی آنکه فکر کنیم به هیچ عواقبی. به آنکه ترس از تاریکی غریضی ـست و مثلِ زنبور ها کلنی می سازیم. به آنکه تمام داران در بد تولد بلد بوده اند از های مادرشان بنوشند و تمام پرنده های ایزوله شده ای ک توانستند بی یاد گیری لانه بسازند. از آنکه اکثر حیوانات دو پا از روی تکرار، تنها زنجیره احمقانه تولید نسل بوده اند و نسبت به آنچه باعث شده اند هیچ مسئولیتی قائل نیستند. از آنکه نمی فمهند، نسبت به درد کشیدنِ موجوداتی ک از آن ها به سبب میل جنسی مشتق شده اند مسئولیت دارند. از آنکه یک رفتار عرف و اجتماعی را با منطق به مسخره گرفتن عجیب است و نقل کننده این مصیبت را دیوانه می خوانند. از آنکه اگر بیشتر از چند روز چیزی نخورم خواهم مرد و خاک می شوم. از آنکه با چشمانی کاملا باز خیره به آیینه ای هستم ک مرا بی اهمیت و اتفاقی نشان می دهد. از آنکه هیچ از این را خویش انتخاب نکرده ام و حال ک زجر می کشم از برای آنکه اصلا هیچکدام از اینها را نمی خواهم، مردمان باز مقصر را نمی شناسند. از آنکه دهن کجی تلخ و ضعیفی هستم به زندگانی، باید من را ببخشی اما، نعمتِ ارزشمندی را ک ارزان عطایم کردی را حتا رویش نمی شاشم.

 


به تنفر یا ک غم، تا به حال تنها کلمات را ردیف کرده ام پشت هم، و منصفانه است اگر گفته باشم ک لذت هم برده ام. اما همچون سایر کار های انسان ک در راستای اغنای غریزه های خود بوده است و در خدمتِ تن، من نیز. بی آنکه هیچ بدانم تمام اینها را ک اصلا برای چه یا تا کجا شمار پست خوردن های این بلاگ بالا می رود و شمارگان روز های عمرش زیادتر، و من نیز. این چنین بیهوده و خالی، تنها سبک می کنم ذهنم را اینجا و بر می گردم به زنجیره بی معنای روز ها، بی هیچ خیالِ معرکه ای. بی هیچِ تپش معنا دار قلبی. زنده بودن از برای بودن. خوابیدن و نفهمیدن. همگی به رنگی مُرده منتظر درون صف ها، توی ترافیک درون خیابان ها. ریشه دوانده در خاکِ نامرغوب شهر ها، میوه هایی نارس دادیم و قد هایمان بلند نشد. ک شاید چون آسمان بالای سرمان خاکستری بود و جز کلاغ ها، پرنده ای بر شاخه هامان مهمان نشد. ک شاید چون دیوار های بلند شهر، هر روز بلند تر می شوند و سایه ها را بهم وصله می کند. و زمستان هایی ک آمد و اما به هیچ بهاری وصل نشد.

 


می گذرد آذر، به دنبالش زمستان ها و هاله سردی ک پیشتر از گذشته بر ما باقی مانده است. طولانی ترین شب سال را مناسبتی نیست و روز هایی ک کم طلوع شده اند. زمستانی ک می آید را شاید این دفعه نامی نباشد و منی ک این بار کم تر از همیشه ام توی آرشیو این بلاگ پیدا شده ام. سکوت، از برای دلیلی نیست و همچون خودت تنها نمی دانم ک کجا ایستاده ام. نیکوتین دست و پایم را تکان نمی دهد، یا ک ترس هایِ قدیمی ـم، و حتا کابوس هایی ک این شب ها زیاد مهمانِ خواب هایم شده است. همه چیز در عادی ترین حالت و من در بی اهمیت ترین صورتِ خودم، سایه ای کوتاه ک این بار فکر نمی کنم صورتت را پوشانده باشد، حتا ک اگر این بار برعکس گذشته ها، در یک قدمی ـم ایستاده باشی. سایه ای ک برعکس تصوراتمان ربطی به فاصله ها ندارد، یا رشته های ضخیم یا نازکِ ارتباطی ک توی این سالها میانمان متغیر بود. فکر می کنم ک تنها کمی، کمرنگ شده ام. و دلم همان تابوتی را می خواهد ک تو، "به هر حال" برای خودت کنار گذاشته ای.

 


در تاریک ترین ساعت های نیمه شب آن هنگام ک دستی نامرئی رنگ تیره ای می پاشد روی افکار، و احساسات همگی غمناک شده است. بعد از پهلو به پهلو شدن های بسیار، می فهمم ک گیر افتاده ام و سایه ها در خود من را حل می کنند. و در خلسه فرو می روم و می بینم آن چیز هایی را ک دگر از یاد نمی رود. مثلِ لکه ی غلیظ و سیاهی ک روی مغز چکیده باشد و دگر پاک نمی شود. توی خلسه ام، تجسم ترسناکی هویدا می شود ک از چشم گشودن از آن می ترسم. چرا ک می ترسم تاریکیِ خیالاتم به تاریکی اتاق کشیده باشد و تمام آن هیولاها واقعی شده باشند. ک می بینم، هیبتِ کوچک و شیرینی را ک روی زانوان خود نشسته است و غرق در خواب آلودگی ها، می افتد مدام سرش از روی شانه اش و پلک هایش سنگین تر از دریاها شده است. ک دگر نوری نمی رسد به او و افکارش همگی تیره رنگ شده است. و پشتِ او، تجسمِ زشتِ "هیچ" و آن احساسی ک در دل زنده می کند حسرت را، به قدی بلند استوار ایستاده است و محبوبِ من ک از هوش می رود او بیدار می شود و به من، به تمسخر لبخند می زند. لبخند می زند و سایه های دورمان پر رنگ تر می شود.

 


لحظاتی مثل لحظه ای درست بعد از گرفتن یک تصمیمِ اشتباه، از شکلِ بی بازگشت یا ک مثلا غلتاندن تکه سنگ بزرگیِ ک در سر راهِ خود آسیب زیادی به همراه دارد، یا آن تلنگر کوچکی ک معلق می کند بدنت را توی سیاهی های بی اصطکاکِ فضا و بعد غلت می خوری تا ابد و دیگر راهی برای متوقف کردنت نباشد یا ک لحظاتی مثلِ اینها، ک توی صندلیِ کنار راننده فرو رفته ای و کمربند ایمنی ـت را بعد از فهمیدنِ ترمز بریدنِ ماشین طوری چسبیده ای ک آویزان است بدنت از صخره ای انگار. نفس به درونِ ریه ها حبس و مردمک چشمانت در درشت ترینِ حالت خود. یک مکثِ کش آمده، ثانیه هایی ک تیک تاک نمی کنند و تنها کش می آید مثلِ صدای خط صاف توی مانیتور کنار تختِ مردی مرده ای ک ضربانش به خط ممتد رسیده است یا محو شدنِ نگاهت درونِ ثانیه شمارِ مع بمبی ساعتی ک زمانش به انتها رسیده است. لحظه ای کوتاه برای انفجار، برای هزار تکه شدن. برای هیچوقت دگر به قبل برنگشتن. رسیدن به آن قسمت از نمودار ک رفتار شدیدی از خود نشان می دهد، یا ک ناموجود می شود.

 


سرمایی ک زمستان دارد تنم را نمی لرزاند، تاریکی حاکم بر فضایی گسترده، گویی یک دره با اتمامی ناپیدا یا صداهایی نامعلوم آن بیرون، من را نمی ترساند. موجِ سرد وحشتی ک دلم را می لرزاند، از زیرِ در و شیار باریکی ـست ک بر روی تنهایی ـم هیچوقت گشوده نمی شود و می دانم، ک اینطور می مانم و پایانی بر آن نمی رود. می دانم ک تنهایم و اینطور می ماند. می شود خیره ماند به پوسیدگیِ چوب زیر در، یا ک به دقت زیر نظر گرفتن سایه هایی ک آن بیرون گهگداری رد می شود. می شود به دقت دید، رنگِ عجیب چیز ها را. حرکتِ ذراتِ سفید غبار توی هوای ساکن و کهنه پیرامون را. و گوش سپرد ک چطور، اشیا و سنگ ها، دیوار ها و ترک ها گاهی، حرف می زنند. صدا می دهند. درک می کنی تمام اینها را و جزئی از دنیای ـت می شود. بعد از آنکه مدتی طولانی، بی صدا مثلِ تمامِ آن اشیای بی جان درون شیب ملایم زوال، بقا می کنی و توسط ادراک دیگری، درک نمی شوی.

 


اهمیت ندارد چ می نویسم و صرفا یکهو، اینجا نشسته ام و با ریتمِ موسیقی دکمه می فشارم و حقیقتا صحبت خاصی نیست. برای دفعات بسیار تحت عناوین مختلف اینجا گفته ام چیز ها را. دیشب وقتِ خواب، پشتِ پلک هایم ساعت ها با تو دعوا کردم. اگر نمی دانی چرا و تعجب می کنی همچنان، فکر می کنم بهتر است ندانی هیچوقت و از من هم نپرس چون شاید قسمتی از مشکل دقیقا همین است. به هر حال، سلام. پشت شیشه اتاقم برف می بارد و این پست از معیار های من آنقدر دور هست ک توی خواب آلودگی نگذارمش. پشت شیشه اتاق حتا الان هم برف می بارد. مثلِ همین موقع ها پارسال ک همینقدر تنها بودم با نبودنت، ک هستم حالا با این شبحِ بودنت. شکایتی نیست، از آن روز هایی ک این غم سنگین می نمود سالها گذشته است و این روز ها می گذارم نفسم روی شیشه اتاق بخار کند تا وسعت دیدم از دست برود، ک نفهمم کسی نیست آن بیرون برای به انتظارش نشستن و امید داشتن. سپری می کنم زمستان را و لعنت به بهاری ک حامل اخبار دروغ است. اینجا برای هیچ، کسی به انتظار نمی شیند و اگر چه هنوز توی بخاری ـم آتش هست اما نه برای انتظاری ک به خود خوانی ـش. صرفا هوا سرد است. سالهاست ک اینطور است.

 


در تمام این سالها همواره یا دوستت داشته ام یا ک تماما افکارم درگیرِ تو، توی هر سکوتِ ناخواسته ای چشم به گوشه ای فرو برده و در خیال پردازی هایی دارای سمت و سویی کاملا جهت دار به سمتت بغض فرو خورده ام یا ک به آرزو های شیرین لبخند گشوده ام. هر چند تلخ، و دور افتاده از تمام خود بودن هامان اما صادقانه بود. و عاقبت هم اکنون ک می نگارم این خداحافظی را، در بی خبری و اضطرابِ کهنه ای نشسته ام و برایت دیکته می کنم این ها را. چیزی نیست ک برایت بخواهم به جز سلامتی و روانی شاد، و اگر چه شادی نباشد تنها سلامتیِ خالی آرزو می کنم. و فکر نمی کنم، بتوانم هیچکدام از این ها را مقابلت خیره به آن چشم ها بگویم و بعد بروم. ک همچنان هم ک می بینمت اختیارم از دست می رود و پاهایم شل می شود ولی مثلِ حقیقت های زجر آوری ک راه گریزی از آن ها نیست، این نیز چنین است و اکنون حال اینجاییم: در انتهای انطباق دو امتداد آبی.

 

 

نقطهـ .

 


هیچگاه به این مقدار بدین احساس، به تنفر از انسان ها و صورت هاشان دچار نبوده ام و خود نیز درون این قاعده ام. همانقدر انسان و نفرت انگیز و از آن راه نجاتی نیست. توی کوچه ها گشتن، زیر قطع و وصل شدن نور زرد رنگ چراغ سایه ام لحظه ای بسط پیدا می کند به تمام کثافت ها و تاریکی های محیط دورم و لحظه ای دیگر تنها اندازه من می شود. یا ک ضریبی قابل محاسبه صرفا به سبب فاصله و زاویه ای ک چراغ با من دارد. متاسفانه، اقبال بدی دارم. از آنکه می شد این خودآگاهی و من بودنم، درونِ پسری روستایی توی کوهستانی دور افتاده و خلوت قرار بگیرد و از تمام این جوامع متمدن و اشرف مخلوقات به دور باشد. بی آنکه ذهنیتم هنوز شکل گرفته باشد و چشمانم خیلی چیز ها را دیده باشند، می زیستم. ساده تر، با افکار و دغدغه هایی بدوی تر. گذراندن زمستان ها را، هم کلام بودنِ صدای باد و سنگ ها با گوش هایم به جای اصواتِ هواپیماها، ماشین ها. به آنکه با خیره شدن به جویبار کوچکی مسخ شوم، از صدایش خوابم ببرد. ابر ها را با چشمانم ببینم و حدس بزنم، ک شاید می خواهد برف ببارد و هیزم به قدر کافی توی انبارم هست ک یا نه. ک شاید بهتر بود هیچوقت، از غار ها در نمی آمدیم. بدوی می ماندیم. ساده می ماندیم.

 


پسر بچه کنار تخت ایستاده بود و اگر دلتان می خواهد از افکارش بدانید می گوییم ک داشت فکر می کرد، تختش با احستاب پایه و تشکی ک رویش هست تا به زیر زانوانش می رسد نهایتا و از سطح زمین تا قسمت زیرین تشک نمی تواند بیشتر از یک وجب و نیم ارتفاع داشته باشد پس، اگر هیولایی آن زیر هست، موجود کوچکی باید باشد. پسرک داشت فکر می کرد ک اندازه هیولاهای زیرِ تخت متناسب با ارتفاع تخت ها هستند و هرچقدر به زمین نزدیک تر ک باشی، کوچک تر هستند و بی خطر تر پس تخت های دو طبقه خطرناک ترینِ هیولاها را در خود دارند. همان انسانی ک در طبقه اول می خوابد. بعد به نشانه رضایت از نتیجه گیری ـش سر تکان می دهد و فکر می کند ک چقدر منطقی به نظر می رسد.

 


هزاران گنجشکِ کوچک با شروع صبح، آواز می خوانند و آسمان این تولد را با نسیمی سرد تبریک می گوید اما غافل از آنکه تولدِ روز جدید توهمی بیش نیست و خورشید هیچگاه، هیچ هنگام از افق بالا نمی آید و حتا، شکلِ دایره وار و لرزان و در حالِ سوختنش آنسوی دریاها ک از میان دو انطباق آبی، آسمان و دریا بالا می آید واقعی نیست. یک تصویر است. تصویری ک با مولکول های چشم می بینیم و با خودآگاهی مادی درکش می کنیم. و فیزیک می گوید این تنها، شکستِ نور است. به هنگامِ عبور از جو و آن خورشید، هیچوقت اصلا آنجا نبوده است. و دنیا نه به دورِ ما، ک ما به دور جسمی سوزان در گردش و خود نیز، به همراهِ اجرامی حتا سنگین تر از زمین، درونِ کهکشانی سرگردان به همراهِ مجموعه ای از کهکشان هایی سرگردان، در حالِ چرخش تحتِ قانونِ گرانش جسمی سنگین ک نیوتن آن را گفت، می چرخیم و آنقدر اعداد هست ک نشود گفت ترکیدنِ یک بغض کجای این جهان جای می گیرد؟

 


چشمانش را باز می کند و انگار پشت پلک هایش پلکِ دیگری باشد. تاریک است و مطلقا هیچ، معلوم نیست. دستانش را توی فضایی ک از ابعادش درکی ندارد دراز می کند و می خورد به تخته ای چوبی ک از هر طرف انگار او را گرفته است. این یک تابوت است. با ابعادی دقیقا برای او و عرض اندامی نیست درونش و نهایت او را، چرخاندن اندک مقداری گردن و خیره شدن به جای تختِ چوبِ تاریک بالای سرش، به یک سمت دیگر، همان جنس، همان فاصله و همان حالت. بازتاب نفس هایش ک به شماره افتاده می خورد به محیط بسته و بر می گردد توی صورتش و گرمایش را حس می کند و حالش بهم می خورد. حس خفقان می دهد و انگار ریه هایش از ترس تمام شدنِ اکسیژن، تمامِ هوای آنجا را می خواهد یکجا ببلعد.

با دست به دیواره ها می کوبد، با تمام قوا و زور بازوان و حتی زانو هایش تخته چوب بالای سرش را فشار می دهد اما تکان نمی خورد و آهنگِ تصادمِ ضربات حتا امید به فضایی خالی پشتِ چوب ها نمی دهد. از تلاش دست می کشد. برای یک لحظه انگار تمام ابدیت روی سرش ریخته باشد و ثانیه ها شلاق می شوند و بر اعماقِ مغزش می کوبد. و ذهنش خیال پردازی می کند و تحریف، در بر میگیرد تمام خاطراتش را. و تمام احساساتی ک از سر گذرانده است را لحظه ای به تنفر به یاد می آورد ک چگونه اینطور تنها مانده است. و ناگاه صدایی از اعماق سرش به او می گوید:"تو را سالهاست ک اینجا، دفنت کرده اند و دوست داران قدیمی ـت هم دیگر نمی آیند و سر نمی زنند به این جسد. فراموش شده ای و رها، دور انداخته شده به زیرِ خاک. لبخند بزن بدین تاریکی، لبخند بزن بدین ابدیتِ منحوس." و چشمانش می چرخد درون حدقه و فراتر نمی رود از این چارچوبِ قاب سیاه. با خود فکر می کند، ک زندگانی را از او گرفته اند و به دنبال آن هم حتا مرگ را از هوش می رود.

در خواب می بیند ک به درون برکه ای خون آلود قوز کرده است و از مردمک چشم هایش، خونابه ای آویزان است. خونابه ای دوخته شده با نخی از جنس فاصله ها، کشیده شده به سمتِ جایی آنقدر دور و بلند می شود دود از سرش و بخار سردی از عرق هایش روی پوست. ک یک نوای حیوانی می رسد به گوش، از توی سینه اش، یک تپش نا منظم شیطانی. قوز کرده به درون برکه ی خونالودِ آرزو و عریان، بی تعلق نسبت به زمین است و جدا شده از تمام اینها، میل دارد با ستاره ها حرکت کند. اما از مردمکِ چشمان او، یک نخ خیس از خونابه ی درون تا به سایه ها و خاطراتِ قدیم کشیده اند و پلک هایش مرده اند. بخار می کند محیطِ پیرامون توی سرمای سینه اش و خشکش زده است، و نخی مدام با هر قدم از چشم، از مغز، از جایی توی قلب از تمامِ وجود و روح و انسانیتش ریسیده می شود و بیرون می زند دیوانگی از توی شقیقه اش. و این برکه مدام از خون پر می شود و بالا می آید و پر می کند دورش را. و زمین گود می شود و فرود می برد در خود او را. و خونِ ناپاک و پلید، شیاطین را بیدار می کند و می آیند بالای سرش توی گودال. آتش بالا می گیرد، دور سرش شروع می کنند به چرخیدن. و می رقصند شیاطین، می رقصند از حال بدش تا ابد.

بیدار می شود. حال توی یک اتاق است و آن را به یاد نمی آورد. دچار این احساس ک ساعت هاست بی پلک زدنی، به سنگ قبر توی اتاق خیره مانده است. زندانش بسط پیدا کرده و دیوار ها عقب تر رفته اند. غیر نور زردِ بد رنگی ک از زیر در پوسیده اتاق به داخل رخنه کرده باقی قسمت ها همچنان تاریک است. برای او، فقط می شود خیره ماند به پوسیدگیِ چوب زیر در، یا ک به دقت زیر نظر گرفتن سایه های بی صدایی ک آن بیرون گهگداری رد می شود. می شود به دقت دید، رنگِ عجیب چیز ها را. حرکتِ ذراتِ سفید غبار توی هوای ساکن و کهنه پیرامون را. و گوش سپرد ک چطور سنگ ها، دیوار ها و ترک ها گاهی، حرف می زنند. صدا می دهند. درک می کند تمام اینها را و جزئی از دنیای پشت پلک های نیمه بازش می شود. بعد از آنکه مدتی طولانی، ک بی صدا مثلِ تمامِ آن اشیای بی جان و دیوار ها درون شیب ملایم زوال سر می خورد، کلماتِ روی سنگ قبر، به درون چشم هایش می تابد و معنا می دهد: بیدل آوازه خوان.

بعد از گذر ساعت ها و نشستن به درون سایه ها، حس می کند ک دستی نامرئی به روی افکارش پودر تاریکی می ریزد و سایه ها در خود او را حل می کنند. و در خلسه فرو می رود و می بیند چیز هایی را ک دگر از یادش نمی رود. همچون لکه ای غلیظ و سیاهی ک روی مغز چکیده باشد و دگر پاک نمی شود. توی خلسه اش، تجسم ترسناکی هویدا می شود ک از چشم گشودن بدان می ترسد. چرا ک می ترسد تاریکیِ خیالاتش به تاریکی اتاق کشیده باشد و تمامِ آن هیولا واقعی شود. ک می بیند، هیبتِ کوچک و قوز کرده خودش را ک روی زانوانش نشسته است و غرق در خواب آلودگی ها، می افتد مدام سرش از روی شانه اش و پلک هایش سنگین تر از دریاها شده است. و پشتِ او، تجسمِ زشتِ "هیچ" و آن احساسی ک در دل زنده می کند حسرت را، به قدی بلند استوار ایستاده است و او ک از هوش می رود، هیولا به تمسخر لبخند می زند. لبخند می زند و سایه های دورشان پر رنگ تر می شود.

حواسش ک بر می گردد می بیند ک روی زمین افتاده است و درب مقابلش باز است و درون آن، یک تونل است با دیواره هایی خاکستری رنگ و سقفی ک ارتفاع کمی دارد. از دور، از جایی در انتهای دالان انگار آتشی می سوزد. آتشی با نوری زرد و نارنجی رنگ ک سایه های محیط را می رقصاند و از همان سمت، صدای طبل زدنِ خفیفی می آید. با یک احساس ناگریز، به سمت آتش کشیده می شود اما، قامتش راست نمی شود و همانطور روی شکم، به سمت نور می خزد. و هر چ ک بیشتر پیش می رود انگار ک به درونِ سراشیبی افتاده و زمان ریتمِ تندی به خود می گیرد و صدای ضرباتِ روی طبل هم سریع تر می شود. آتش بالاتر می رود و صدایی توی سرش به او می گوید:"برای گذر از دروازه تاریکی، باید روی شکم هاشان بخزند."

به آتش می رسد. در هم آمیختگی تاریکی و نور کم و سایه ی شعله هیزم، و فکر می کند به مرگ یک تکه چوب بعد از مرگِ درخت، بعد از مرگِ و ناگاه مقابل آتش انگار ک در حال تعظیم کردن باشد. و سایه های دورش پر رنگ تر می شوند و به حرکت در می آیند. و او می بیند ک شیاطین با صدای محکم ضربات روی طبل، بالا و پایین می پرند و به دور بدنِ خمیده ی او می رقصند. و ریتم آهنگ بیمارشان او را در خود می کشد و انگار هر لحظه زمین سنگین تر می شود و او به داخلش فرو می رود. و همراهشان به تهِ دره و او همراهشان به تهِ دره و این سرنوشت همین است ک هست ک باید باشد. و می رقصند دورِ او، و آتش بدنشان را قرمز تر از قبل نشان می دهد و سایه هاشان روی صورتش می افتد. و دور او می رقصند هماهنگ به یک ریتم، و زمین فرو می رود او هم به داخلش. و این دره تمامی ندارد ک ندارد ک ندارد و او کنجکاو است بداند، تا چقدر از سقوط کردنش شیاطین می مانند ک برقصند

صدای طبل ها قطع شده است. چشمانش را باز می کند و انگار پشت پلک هایش، پلکِ دیگری باشد. تاریک است و مطلقا هیچ، معلوم نیست. دستانش را توی فضایی ک از ابعادش درکی ندارد دراز می کند و می خورد به تخته ای چوبی ک از هر طرف انگار او را گرفته است. تابوتش را به یاد می آورد ک ناگاه، تخته چوب بالای سرش کنار می رود و بعد از سالها، نور واقعی به داخل چشمانش می تابد. دستش را بالا می آورد و مقابل چشمانش ک تحمل حضورِ دوباره نور را ندارد می گیرد ک پیکری ناگاه هویدا می شود و بین او و روشنایی می ایستد و سایه اش روی صورتِ او می افتد. پیکری ک هیبتی آشنا دارد و او را پیش تر در خلسه هایش دیده است. هیبت به او لبخند می زند. لبخند زشت و قرمزی دارد ک از توی سایه ها هم معلوم می شود. و همزمان ک دست هایش مثل لبخندش از هر طرف به محیط بسط پیدا می کند، پیکر دستور می دهد:

و اینک بلند شو!
ای آن بازگشته از دنیایی
ک نمی رسد بدان هیچ نوری!
برخیز و برایم بر این کُمِدی،
آوازِ مرگ بخوان

 


هیچ چیز جلو‌دارت نبود. نه لحظه‌های خوش، نه آرامش، نه دریای مواج. تو مشغول به مردنت بودی. نه درختانی ک به زیرشان قدم می‌زدی، نه درختانی ک سایه سارت بودند. نه پزشکی ک بیم ـت می‌داد، نه پزشک جوان سپید مویی ک یک‌بار جانت را نجات داد. تو مشغول به مردنت بودی. هیچ چیز جلودارت نبود. نه پسرت، نه دخترت ک غذایت می‌داد و از تو باز، بچه‌ای ساخته بود. نه پسرت ک خیال می‌کرد تا ابد زنده خواهی ماند. نه بادی ک گریبانت را می‌جنباند. نه سی ک زمین گیرت کرده بود. نه کفش‌هایت ک سنگین‌تر می‌شد. نه چشم‌هایت ک به جلو نگاه نمی‌کردند. هیچ چیز جلودارت نبود. در اتاقت می‌نشستی و خیره به شهر، مشغول به مردنت بودی. می‌رفتی سر کار و می‌گذاشتی سرما بخزد لای لباس‌هایت. می‌گذاشتی خون بتراود لای جوراب‌هایت. رنگ صورتت پرید و صدایت دو رگه شد. بر عصایت یله می‌دادی و هیچ چیز جلودارت نبود. نه دوستانت ک نصیحتت می‌کردند. نه پسرت‌. نه دخترت ک می‌دید نحیف و نحیف‌تر می‌شوی. نه آه‌های خسته‌ ات. نه شش‌هایت ک آب انداخته بود. نه آستین‌هایت ک حامل درد دستهایت بود. هیچ چیز جلو‌دارت نبود. تو مشغول به مردنت بودی. وقتی ک با بچه‌ها بازی می‌کردی، مشغول به مردنت بودی. وقتی می‌نشستی و غذا می خوردی، وقتی شب، خیس از اشک از خواب پا می‌شدی و زار می‌زدی. مشغول به مردنت بودی. و هیچ چیز جلودارت نبود. نه گذشته. نه آینده با هوای خوش‌ ـش. نه منظره‌ی اتاقت‌، نه منظره‌ی حیاط گورستان. نه شهر. نه این شهر زشت با عمارت‌های چوبی ـش. نه شکست‌. نه توفیق. هیچ کاری نمی‌کردی فقط مشغول به مردنت بودی. ساعت را به گوشت می‌چسباندی و حس می‌کردی ک داری می‌افتی. بر تخت دراز می‌کشیدی. دست به سینه می‌شدی و خواب دنیای بی‌ تو را می‌دیدی. خواب فضای زیر درختان. خواب فضای توی اتاق. خواب فضایی ک حالا از تو خالی‌ست. و مشغول به مردنت بودی. و هیچ چیز جلودارت نبود. نه نفس کشیدن‌ ـت. نه زندگی‌ ـت. نه زندگی‌ای که می‌خواستی. نه زندگی‌ای ک داشتی. هیچ چیز جلودارت نبود. تو مشغول به مردنت بودی

 

مارک استرند - محمدرضا فرزاد

(با اندکی تغییر)

 


آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها